trefwoord: oase en lichtung
Locatie: tussen Posthumalaan, Laan op Zuid en Veemstraat. Bezocht: 09-06 en 24-09-2017
Als je vanuit het centrum de Erasmusbrug oversteekt, kom je in de Kop van Zuid. Een relatief nieuwe wijk die hoort bij het stadsdeel Feijenoord.
In de jaren ‘80 ontstond bij de gemeente het streven om de relatie tussen de stad en het – intussen in onbruik geraakte – zuidelijke havengebied te herstellen. Stedenbouwkundigen Riek Bakker en Teun Koolhaas maakten in 1986 voor een deel van dat oude havengebied een masterplan. Een brug over de Nieuwe Maas was daarin een essentieel onderdeel.
De Erasmusbrug (door Ben van Berkel,1996) is inmiddels een wereldbekend Rotterdams beeldmerk. Een ander gezichtsbepalend onderdeel van de Kop van Zuid is de Wilhelminapier met het fameuze Hotel New York (voormalig hoofdkantoor van de Holland-Amerika lijn). Ooit stond het symbool voor grote emigratiestromen vanuit Europa naar de Verenigde Staten. Nu is het gebied een etalage van architectonische hoogstandjes, zoals het World Port Center (kantoor van het Havenbedrijf) en De Rotterdam, het grootste gebouw van Nederland, ontworpen door Rem Koolhaas (een neef van Teun Koolhaas).
Tussen de vele kantoorgebouwen (o.a. Cité, SVB, UWV) langs de Posthumalaan valt vooral de nieuwbouw op van Hogeschool Inholland. Deze hogeschool ontstond in 2002 door fusie van een aantal verspreide hbo-instellingen, o.a. de voormalige Rotterdamse Ichthus hogeschool. Zowel het oudere gebouw van Inholland (2000) als de latere uitbreiding (2008) werden ontworpen door architect Erick van Egeraat (https://erickvanegeraat.com/project/ichthushof/). Ook de binnentuin onderaan het Inholland gebouw is van zijn hand. De staptegels in de vorm van een vijfhoek (pentagon) kun je zien als een speelse verwijzing naar de Gulden Snede, een bekende maatverhouding in kunst en architectuur. De beroemde tuinarchitect Piet Oudolf (https://oudolf.com/)bedacht de beplanting met berkenboompjes, vaste planten en siergrassen.
De binnentuin kun je van verschillende kanten binnenkomen. Het mooiste is de ingang aan de Posthumalaan, naast het Hillekopplein. Want het bijzondere aan de Ichthushof is dat hij is aangelegd op het dak van een metrotunnel. Metrotreinen razen af en aan. Op het eerste gezicht lijkt het dan ook een chaotische, allesbehalve rustgevende plek. Maar terwijl ik daar zat kwam plotseling het beeld op van een Lichtung, een open plek in het bos, die ooit model stond voor de hortus conclusus (Aben en De Wit, 1998). Hier is het een opening in een woud van hypermoderne hoogbouw. En in deze designtuin, bovenop de tunnelbuis voelde ik mij op een zeer besloten, bijna vertrouwde plek. Het gerommel van een naderende metro kon mij niet storen. De foto die ik begin van de avond maakte, met het licht van de ondergaande zon op de achtergrond, koos ik voor de omslag van het album (voorkant).
[Tekst + albumfoto’s zijn voor het eerst gepubliceerd op 11 mei 2020; extra foto’s zijn later toegevoegd]
Albumfoto’s
Extra foto’s
.