water

Rotterdam: Recycled park

trefwoord: drijfgroen

Locatie: Rijnhaven, naast het Drijvend paviljoen, Tillemakade 99.
Bezocht: 09-06-2017, 24-09-2017 en 15-02-2019

Recente ontwikkelingen in land- en tuinbouw gaan over het telen van gewassen in water, zonder grond. Dat heet aquacultuur, hydrocultuur of hydroponie. Maar zo nieuw is dat in feite niet. Drijvende tuinen kwamen eeuwen geleden al voor in China, Egypte, Mexico (Xochimilco) en Peru (Titicaca-meer). Ook in Mesopotamië, waar de hortus conclusus zijn wortels heeft. Van de hangende tuinen in Babylon (of eigenlijk Nineveh) is aangetoond dat zij werden onderhouden met een irrigatiesysteem (een eerste vorm van hydrocultuur).

Op deze pagina een voorbeeld van een eigentijdse drijvende tuin. Zomer 2017 zag ik in het water van de Rijnhaven in Rotterdam drie zeshoekige, aan elkaar gekoppelde, plastic bakjes drijven, beplant met gras en ander groen. Drie maanden later dreven er nog wat bakjes bij. Het bleken de startblokken van het project Recycled Park (http://www.recycledpark.com). Het project heeft als doel plastic drijfvuil uit de Nieuwe Maas op te vangen en te recyclen. Van het plastic worden bouwstenen (hexagonale modules) gemaakt, die aan elkaar geschakeld kunnen worden tot een drijvend park. Een slim en innovatief idee. Afval krijgt op die manier weer waarde, zelfs als een nieuw soort groenvoorziening. In dit project wordt samengewerkt met o.a. de gemeente Rotterdam, Wageningen Universiteit en Hogeschool Rotterdam. Initiatiefnemer, de Recycled Island Foundation organiseert ook internationale projecten. Juli 2018 was de opening van het pas aangelegde Rijnhavenpark (ca. 140 m2).

In Nederland waterland drijft van alles rond: woonschepen, nieuwe duurzaam gebouwde woningen, zelfs een drijvende koeienstal in de Rotterdamse Merwedehaven. Toch is het opmerkelijk dat er niet ook veel meer drijvende tuinen bestaan. Helemaal als er in Amsterdam een grootmeester in het bouwen van vlottentuinen aan het werk is geweest… (zie ook de pagina: Amsterdam: Drijvende tuinen van Robert Jasper Grootveld)

 

Albumfoto’s

 

 

Extra foto’s

 

.

Haren (Gron.): Hortus Haren, Het Verborgen Rijk van Ming

trefwoord: contemplatie

Locatie: Hortus Haren, Kerklaan 34. Bezocht: frequent, o.a. 05-03 en 23-07-2017, 05-03 en 17-03-2019

Een Gronings gezelschap was in 1986 op missiebezoek in Shanghai. Het verhaal gaat dat tijdens de maaltijd in het Long Hua tempelrestaurant toenmalig burgemeester Jos Staatsen zich liet ontvallen: ‘Zoiets zouden wij in Groningen ook moeten hebben’. Zoiets hoef je Chinezen geen twee keer te zeggen. Na intensieve voorbereidingen startte in 1994 de bouw van een Chinese tuin met theehuis in de Hortus Haren. Op 12 april 1995 werd Het Verborgen Rijk van Ming, zoals de tuin officieel heet, door Koningin Beatrix geopend. Het is een van de weinige Chinese tuinen in Europa.

In deze tuin-in-een-tuin zijn de verschillen tussen een Chinese en Westerse tuin goed te zien. In Chinese en Japanse tuinen zijn de basisingrediënten rotsen en water. De tuin in Haren bevat veel zgn. Taihu-stenen, grillig gevormde, sterk verweerde kalkstenen uit het Tai-meer. Ze symboliseren heilige bergen, die een brug vormen tussen hemel en aarde. De mythische berg Penglai, waar de Acht Onsterfelijken wonen, wordt wel omschreven als een Chinees paradijs. De tuin In Haren werd ontworpen door Le Wei Zhong, stadstuinarchitect van Shanghai, in de stijl van de beroemde tuinen uit de Ming-dynastie.

De Chinese filosofie is een synthese van drie stromingen (taoïsme, confucianisme, boeddhisme). Zo is de tuin een voorbeeld van een ‘geleerdentuin’, die aanhaakt bij een tuinbeschrijving in de 18e-eeuwse roman De Droom in de Rode Kamer. Chinese landschapsschilderingen geven een ander aanknopingspunt: de tuin is te beschouwen als een microkosmos, een ‘levend’ 3D-schilderij van de werkelijke natuur. Sinoloog Kees Kuiken beschrijft hoe de Chinese tuin ook gelezen kan worden als een taoïstisch beeld van het menselijk lichaam. Een innerlijk landschap waarin de polen yin en yang en vijf elementen (hout, vuur, aarde, lucht, water) centraal staan.

De Chinese tuin is geheel ommuurd, maar ook nog eens verdeeld in kleinere compartimenten. Die zijn gevuld met een complex maar toch harmonieus arrangement van paviljoens, kronkelende paden, vijvers, beekjes en beplanting. Vensters en poorten geven doorkijkjes naar een ‘geleend landschap’, buiten de muren. Een totaaloverzicht is er niet. Op de foto van de Drie Vrienden van de Wintertuin is ook een deel van een zgn. Maanpoort te zien. De draak bovenop de muur heeft geen kwaad in de zin. Hij is een mythisch dier dat kracht en voorspoed brengt. Een keizerlijk symbool.

Een Russische onderzoeker, Vladimir Maliavin, legt uit dat al die structuren bedoeld zijn om gelaagdheid en diepte te creëren. Ze wekken de illusie dat de tuin deel uitmaakt van een groter, denkbeeldig landschap. Wie door de tuin wandelt en zich openstelt voor die imaginaire wereld, kan uiteindelijk ook meer inzicht in zichzelf verwerven. Maliavin: ‘the visitor to Chinese garden is compelled to open oneself to the world and hence to keep on moving […] Our reward is the discovery of one’s “original image” ‘.

Albumfoto’s

 

 

.